06. Fake couple

— Jeszcze ich nie ma? — pytam, wchodząc po pracy do mieszkania.
— Samolot miał opóźnienie, więc nie wiem, kiedy będą — odkrzykuje Carter z salonu.
— Czyli zdążę wziąć prysznic?
— Jasne, jasne. Co? Carrie dała wam znowu wycisk?
— Mało powiedziane.
— No i dobrze, że się nie obijacie.
— Odezwała się — burczę. — Pani architekt — dodaję z przekąsem.
Dziewczyna rzuca we mnie poduszką, a wtedy śmieję się.
Wszedłszy na chwilę do pokoju, biorę jakieś czyste ubrania i udaję się do łazienki. Rozebieram się do naga, po czym wchodzę do kabiny prysznicowej. Zamykam ją, a następnie odkręcam ciepłą wodę, która delikatnie rozluźnia moje napięte mięśnie. Wyłączam się na chwilę, po czym chwytam szampon i zaczynam się myć.
Po kilku minutach wychodzę, wysuszam ciało ręcznikiem i ubieram się, a następnie suszę włosy. Rozczesuję nieład na głowie i przyglądam mu się. Nie mam sił na układanie, dlatego zostawiam go, jak jest. Następnie myję zęby i spryskuję się własnymi perfumami. Muszą być drogie, lecz w jakiś sposób nie robi to mnie żadnego wrażenia. Tak jakbym… był przyzwyczajony?
Wychodzę z łazienki, zostawiając drzwi lekko uchylone, tak żeby pozbyć się pary. Odświeżony, od razu czuję się jakoś lepiej.
Kieruję się do salonu i siadam obok Carter, która czyta książkę.
— A, jeszcze jedno — mówi do mnie, jakby sobie nagle o czymś przypomniała. — Uprzedzam cię. Nicole jest bardzo atrakcyjną kobietą.
— I co?
— …ma męża — dodaje.
— I córkę, wiem o tym, ale nie rozumiem, dlaczego mi to powtarzasz — odpowiadam.
— Chodzi o to, żebyś niczego nie próbował, bo już trochę cię poznałam i lubisz kręcić.
— Że niby ja? — obruszyłem się z rozbawieniem. — Przecież mam dziewczynę — zaśmiewam się, szczypiąc dziewczynę w udo.
— Dowcipniś — burczy. — Ale nocleg, to ja nie wiem, jak my załatwimy.
— No jak to jak? — pytam. — Nicole może spać z małą u mnie, a ja na kanapie.
— Ta — prycha dziewczyna. — A jak to będzie wyglądać, co? Mieszkamy razem, ale śpimy w osobnych łóżkach?
— Jeju, Carter — jęczę. — Robisz z igły widły. Najwyżej będziemy spali te kilka nocy we dwoje. A nawet jak się do siebie przytulimy, to co? Jesteśmy przyjaciółmi, no nie?
— Um… no chyba.
— No właśnie. A teraz… skoro już będziemy się w to bawić, chyba powinniśmy pogadać.
— O czym?
— O nas, kochanie — zaśmiewam się. — W sensie: jak długo jesteśmy razem, jak się poznaliśmy, takie tam bzdury… Myślałaś już o tym?
— Trochę…
— No to słucham.
— Jesteśmy razem od miesiąca. Poznaliśmy się na wakacjach w Bangkoku. Taka miłość od pierwszego wejrzenia bla, bla… — Kreśli palcami cudzysłów w powietrzu. — Skończyła ci się umowa najmu, więc stwierdziłam, że to żaden problem, żebyśmy zamieszkali razem.
— To brzmi… rozsądnie.
— A, jeszcze jedno. Nicole jest bardzo bezpośrednia i gdyby zapytała… Nie uprawiamy seksu. Nie uwierzyłaby, że to robimy.
— Co? Aż taki brzydki jestem, że nie poszłabyś ze mną do łóżka? — śmieję się.
— Głupi — burczy. — Nie chodzi o ciebie, tylko o mnie.
— Ktoś cię…? — zaczynam.
— Nie, nie o to chodzi — przeczy energicznie. — Nie mówmy o tym, proszę.
— W porządku. Jak wolisz. — Uśmiecham się krzepiąco, gdy nagle słyszymy dzwonek do drzwi. Oboje się podnosimy i idziemy do przedpokoju. Dziewczyna chwyta klamkę, lecz zanim otwiera drzwi, rzuca do mnie:
— Tylko nie pajacuj.
Odchrząkuję, żeby ukryć rozbawienie.
— Cześć — mówi Nicole, a Carter rzuca się jej na szyję.
— Cześć. — Macham do dziewczynki schowanej za łydkami blondynki. Mała przygryza swój kciuk i uśmiecha się.
— Widzę, że już złapaliście kontakt — stwierdza Carter.
— Ty jesteś Harry? — pyta blondynka.
— Tak.
Wyciągnęła w moją stronę rękę. Uścisnąłem ją.
— Nicole. A to jest Nancy. — Obejmuje małą dziewczynkę, która w dalszym ciągu chowa się za jej łydkami. — Szkoda, że Carter tak niewiele mi o tobie mówiła.
— Niedługo jesteśmy razem, poza tym myślę, że jeszcze zdążymy to nadrobić. — Uśmiecham się.
— No tak.
Wchodzimy do środka, po czym Carter prowadzi walizki Nicole do swojego pokoju. Szczerzę się w duchu. Czyli u mnie będziemy spać?, myślę. Prawdę powiedziawszy, bawi mnie ten cały teatrzyk. Nie mam zamiaru dobierać się do Carter w nocy, ale fajnie będzie popatrzeć, jaka zesztywniała się robi, wchodząc ze mną do jednego łóżka. To będzie komedia.
— To ja… może zrobię kawę — rzuca szatynka, zostawiając mnie i Nicole w salonie. Natomiast Nancy – urocza blondyneczka z niebieskimi oczami – zaczęła rozkładać się ze swoimi zabawkami na dywanie w salonie. Stół odsunęliśmy na bok, tak żeby mała miała miejsce. Siadam na kanapie, Nicole na fotelu.
— Więc czym się zajmujesz? — zaczyna rozmowę.
Okay, pierwsze pytanie łatwe. Problemy mogą się zacząć, jak zapyta o coś, czego ja sam o sobie nie wiem.
— Pracuję na stacji benzynowej. A ty? — odwracam pytanie.
— Ja? Nigdy nie miałam takich zapędów, jak Carter. Interesowała mnie historia. Skończyłam archeologię i już miałam wyjeżdżać na wykopaliska do Grecji, gdy nagle poznałam Thomasa. Love story jakich wiele. Wzięliśmy ślub, zaszłam w ciążę, urodziła się Nancy.
— A twój mąż czym się zajmuje? — pytam.
— Pod tym względem jest nudziarzem. Prowadzi restaurację odziedziczoną po wujku.
Przez chwilę oboje milczymy, spoglądając w stronę Carter.
— Jak wy się w ogóle poznaliście? — pyta Nicole.
— W Bangkoku — odpowiadam. — Mieszkaliśmy w jednym hotelu, no i…
— Rozumiem… Carter jest dość konfliktowa… Dobrze wam się układa?
Śmieję się.
— Tak. Świetnie.
Nagle dosiada się Carter. Filiżanki, ciastka i dzbanek z kawą postawiła na stoliku znajdującym się obok kanapy i fotela.
— O czym rozmawiacie? — pyta, zajmując miejsce tuż przy mnie, a jednak daleko. Kładę dłoń na oparciu kanapy, jakbym ją obejmował, i uśmiecham się.
— A tak ogólnie — odpowiadam.
Dziewczyny rzucają się w wir rozmowy, a ja po chwili znużony niezauważalnie przenoszę się na dywan do Nancy. Mała bawi się klockami.
— Co budujemy?
— Zamek — mówi.
— Pomóc?
— Nie.
Nagle moją uwagę zwraca małe, dziecięce, fioletowe paninko i z jakichś powodów interesuje mnie ten przedmiot. Przyciągam go do siebie i przykładam palce do klawiatury. Czuję się dziwnie. Jakbym już to robił. Naciskam pierwsze klawisze. Melodia sama płynie. Z jednej strony nigdy jej nie słyszałem, a z drugiej doskonale ją znam. Nagle wokół zapada cisza. Rozglądam się i orientuję, że  Carter i Nicole wpatrują się we mnie uważnie.
— Nie, nie przestawaj — mówi szatynka, patrząc na mnie z błyskiem w oku.
Gram dalej, aż w końcu zaczynają mi do głowy przychodzić słowa:
— I figure it out… Figure it out from black and white… Silence in sound…
Koniec. Słowa się urwały, choć melodia w dalszym ciągu szumi mi w uszach.
— Piszesz piosenki? — pyta Nicole, a Carter w tym czasie wpatruje się we mnie, oczekując odpowiedzi. Między nami jest napięcie, którego blondynka nie może wyczuć.
— Nie wiem… — odpowiadam, łapiąc się za głowę, która zaczyna boleć.
— Co ci jest? — Czuję kobiecą dłoń na ramieniu i słyszę głos Carter.
— Nic. — Wypuszczam powietrze z płuc, podnosząc wzrok. — Jest okay. — Uśmiecham się, a szatynka rzuca mi porozumiewawcze spojrzenie.

__________________________________________________

Miałam takie pianinko. *.* Nawet „Lulajże, Jezuniu” potrafiłam na nim grać. Wspomnienia. ♥
Harter is fake, jak widać. Haha. :D
Zaspojleruję Wam i powiem, że to nie wszystko, co Harry sobie przypomniał podczas wizyty Nicole z Nancy. ✌
Komentować, bo ostatnio z tym słabo. :/
Następny rozdział około weekendu. xx